Dumbels, Dopamine en domme grapjes

Natuurlijk pakt mijn pasje niet de eerste keer als ik scan. Want het is zo’n dag! Ik zwaai geïrriteerd het oranje pasje voor de rode lampjes maar tevergeefs. Ik kan zweren dat ik zowel Ben als Jerrie hoor roepen op me vanuit de vriezer!

Blieb. Ik draai door de grote stalen poort van de sportschool. Ik neem de sfeer even in me op en vraag me af wanneer dit ook alweer een goed idee was? Ik ben niet gemaakt voor gezonde coping skills. Ik wil ijs eten, mijn haar groen verven en berichten sturen naar mensen waardoor ze me nooit meer willen spreken.

Laat ik maar iets gaan doen, ik ben er nu toch.

Het monotone geluid van de crosstrainer loopt synchroon met de statische ruis in mijn kop. Dit is best okay eigenlijk. Gelukkig ben ik zo motorisch gestoord dat ik zelfs moet nadenken over stil staan dat ik nu alleen maar bezig ben met crosstraineren… Is dat een woord? Focus Nic, voordat je hier languit op je bek gaat.

Er lopen dames in high fashion leggings voorbij met ge-airbrushte gezichtjes. Ze trainen hun billen en hun duim zodat ze de beste selfies kunnen maken voor hun Instagram profiel wat ergens het woord “FIT” in de naam heeft. Links achterin staan mannen in fluoriserende hemdjes interessant te doen met zware gewichten. Ze lopen alsof ze net deodorant opgedaan hebben nadat ze hun oksels geschoren hebben met dat scheermes dat je vier Scheerbeurten geleden al weg had moeten gooien. Iedereen ziet er uit alsof die hier thuis hoort, en ik…? Ik probeer me te herinneren of ik mijn haar vandaag gekamd heb.

Even kijk ik rond in de ruimte vol marteltoestellen en probeer een beslissing te maken welk van deze Horror attributen er voor gaat zorgen dat ik lekkerder in mijn velletje zit. Wat een onzin dit weer! Er is helemaal niks mis met mijn velletje man. Ok, ok op sommige plekken zit het wat losjes maar das ook alles.

Omdat Basic fit blijkbaar geen Brain extender heeft, loop ik braaf alle apparaten af die in mijn appje staan.  Mijn haar plakt tegen mijn voorhoofd en mijn wangen gloeien. Als ik plaats neem op het laatste apparaat, voel ik een vlaag van teleurstelling opkomen. Waar de fuck is die dopamine die mij beloofd is verdomme? Terwijl ik op het punt sta een DIY Lobotomy uit te voeren met een van de gewichten stangen die naast me op de grond liggen, loopt er een Doritokleurige man mijn kant op.

Hij gaat iets zeggen tegen me, ik zie het aan zijn hoofd. Ik probeer telepatisch het ventieltje los te trekken uit zijn opgepompte lijf om hem met piepende en schetende geluiden tegen de wanden van de sportzaal te laten vliegen tot er niks meer van hem over is als alleen een leeggelopen flubberig omhulsel van zijn bestaan.

Het werkt niet, Johnny Bravo staat pal naast me met zijn chemische zweetlucht en gebleekte bek.  Ik doe nog een laatste poging om zo ontoenaderbaar mogelijk te zijn met “de blik” maar “het” begint al te praten:

~ey meisje, je weet toch dat je dikke billen krijgt hiervan hè ~

Hij sluit zijn opmerking af met een raar knorretje en trappelt trots op en neer als een kleuter die thuis komt met een tekening waar alleen een ouder trots op kan zijn.

Ik gooi mijn been over het zitje van de hip-abduction, je weet wel dat klote ding waar iedereen zo je flamoesj naar binnen kijkt, en sta op en zet een stap dichterbij richting deze uit de kluiten gewassen oompa loompa. Ik trek geïrriteerd de muziek uit mijn oor en zeg:

“je weet toch dat je van ongewenst commentaar een dikke lip kan krijgen hè”

Een dikke mevrouw verslikt zich in haar water, ze lacht hard en haar hele lijf wiebelt mee op haar geschater. Ik probeer met een hand voor mijn gezicht mijn lach te onder te drukken want ik had stellig voorgenomen om vandaag een dramatische bui en een existentiele crisis te hebben en lachen stond niet op de planning of in mijn stomme fit appje!

Ik laat dat apparaat vandaag voor wat het is en stap de loopband op. Met de meest walgelijke domme grijns loop ik doelgericht met flinke pas… Helemaal nergens heen!

Ik heb na vandaag geen bunns of steel gekregen maar wel gelachen en als dat geen portie kipnuggets waard is, dan weet ik het ook niet meer.

Tot de volgende

Nic xxx

Fuck it all forties

Het is iets na middernacht als ik mijn telefoon demonstratief op het bed gooi. Ik heb één van de twaalf openstaande gesprekken beantwoord, en dat was op z’n zachtst uitgedrukt weer eens niet een van mijn tactische momenten. Dus besloot ik de rest van de gesprekken niet te openen en beter te wachten op een vlaag van sociaal gedrag.

Vorige week was ik jarig. Ik werd veertig. De vier kruisjes, woah VEERTIG. Ik voel me niet anders, denk ik. Ik staar naar mijn make-uploos hoofd in de badkamer spiegel en knijp mijn ogen tot spleetjes. Nee, niks anders te zien. Ik weet niet wat ik verwachtte, maar aangezien iedereen er zo’n big deal van maakte en twintig keer mijn leeftijd moest benoemen, had ik wel een spectaculair iets verwacht. Wakker worden op je verjaardag en opeens in het bezit zijn van alle wereld wijsheid, op z’n minst. Of rimpels.

Ik ben veertig en nog steeds alleen. Das blijkbaar ook een ding. Mensen tikken met hun vingers op een onzichtbaar horloge om hun pols alsof ik mij moet haasten. De tijd is bijna om. “Je wilt toch zeker niet alleen blijven”. Alsof ik al met een voet in het graf sta en het risico loop om 6 maanden weg te rotten in mijn huis voordat iemand door heeft dat ik dood ben, ofzo.

Ik kijk even naar mijn horloge, ik draag geen horloge trouwens, en het is 10 over fuck it all!

Misschien is dat veranderd nu? Ben ik nu beland in de fuck it all forties. Waar ik geen zin heb om appjes te beantwoorden, het magische veertig waar sociaal wenselijke momenten schaars zijn en dagen dat ik make-up draag nog schaarser 😂. Veertig, de fase in mijn leven waar ik al moe wordt van het idee om weer helemaal leuk tegen iemand te moeten doen alleen zodat mijn lijk geen kattenvoer wordt.

Tot de volgende

Nic xxx

De vallende zwaan.

Na een bezoekje bij een vriend bevind ik me opeens in het vijverpark. Het koude staal van het bankje prikt in mijn billen. Ik beland vaker op plekken en in situaties zonder dat ik me de reis erheen bewust kan herinneren. Zo vergeet ik regelmatig dat ik besta tijdens het autorijden, bijvoorbeeld. Sommige zeggen dat dat dissociatie is, een symptoom van een hippe ziekte die een knetter stonede hippy met grijze sokken in bruine sandalen ooit bedacht heeft als excuus om de hele dag kneiterhard te gaan op voorgeschreven amfetamine. Ik noem het een superpower, want met mijn hoofd in de wolken ben ik altijd overal!

Terwijl het stalen bankje vierkantjes drukt in mijn billen kijk ik verdwaasd over het water als of ik diep in gedachten verzonken ben. Ik leef graag alsof er een camera op me gericht staat. Het zou een prachtig shot zijn van de sierlijke zwanen weer langzaam terug naar mijn hoofd waar speels een blonde krul voor hangt. Ik zou zelf de voice over doen zodat mijn gedachten hoorbaar zijn voor de mensen die dit meesterwerk kijken. Maar er klinkt geen stem die mijn gedachtes uitspreekt. Maar goed ook want het is niet meer dan een irritante zoem die tegen de binnenkant van mijn schedel weerkaatst op het moment.

De reis naar het vijverpark kan ik me nog steeds niet herinneren. De reden dat ik hier een symptoom uit de DSM5 verwerkelijk kan ik wel bedenken. Mijn bezoekje is het soort waar van je dan daarna even dom voor je uit moet staren naar tetterende ganzen, die ik in mijn film zou vervangen door zwanen. Zo romantisch ben ik wel. En zwanen vinden een partner voor het leven…. Ik pluk met mijn voortanden velletjes van mijn lip als ik me afvraag of ganzen dat ook doen? Ik besluit van niet! Ganzen zijn een beetje dommig, lomp en enthousiast.

Ik besluit dat ze jaloers zijn op de zwanen en in hun zoektocht naar de ware steeds weer overhaast, veel te snel hopeloos verliefd worden. Verliefdheid… Ik associeer het woord met roze wolkjes, walgelijke grijnzen, zachte zoenen en blijdschap. Het is altijd mooi weer als je verliefd bent en als het dan toch een keer regent dan is het keiharde spetter regen, die waar je nat van wordt tot op je knoken. Het soort regen waar je make up precies genoeg van uitloopt om er uit te zien als een aandoenlijk pandabeertje, niet als een verzopen rat die in een put woont dus. De werkelijkheid is dat verliefdheid de meeste intelligenten en sociaal gesofisticeerde onder ons zelfs veranderd in een domme gans

Net als dat ik beland op bankjes in vijverparken, vergeet te bestaan terwijl ik met honderdertig kilometer per uur over de snelweg raas of een winkel uit loop in een winkelstraat zonder me te kunnen herinneren of ik nu van links of rechts kwam, beland ik ook in verliefdheid. Ik kan binnen vijf minuten besluiten dat dit de persoon is waar de rest van mijn leven mee ga delen. Meestal kom ik na een dag of twee terug op dat besluit, soms al na een uur zelfs. Maar dat is bijzaak. Ook kan ik binnen de eerste vijftien seconden van een gesprek met een vreemde besluiten dat deze persoon vast hennep sokken draagt, zeewier knaagt en zo’n glazen flesje op de wastafel heeft staan met tandpasta in tabletvorm. Met andere woorden iemand die ik niet mag dus. Raar genoeg word ik in beide situaties lomp! Je verwacht het niet hè…

Terwijl andere mensen zich als een sierlijke zwaan door sociale situaties dansen, plons ik als een vetgemeste gans die op het nippertje ontsnapte aan het lot dat Foie Gras heet, in een vijver. Het probleem hier mee is niet alleen dat zo’n buik duik er voor mezelf nogal belachelijk uitziet en bijzonder pijnlijk is maar dat het voor de mensen in mijn directe omgeving automatisch ook een nat pak en een hoofd voor modder betekend. Collateral damage, zo noem het dan maar… Want in oorlog en liefde is alles geoorloofd, toch?

Als ik nu terug ga naar het begin waar ik besloot dat zwanen monogaam zijn en ganzen dus een soort van een zwakbegaafd promiscue achterneefje hier van…. Dan vallen er net zoveel gaten in die theorie als in mijn vermogen om mijn gedachte bij enkel autorijden te houden…

Het is ook gewoon een nare gedachte natuurlijk om nu te beseffen doordat ik mezelf de afgelopen tien minuten neer zet als domme gans daarmee alle kansen op een monogame lang en gelukkig direct buiten bereik leg. Dus dan kan ik alleen tot de volgende conclusie komen: ganzen zijn toch monogaam of ik ben gewoon een beetje lompe zwaan.

Ik had dit natuurlijk ondertussen gewoon aan moeder Google kunnen vragen… Maar dan was er niks meer om over te schrijven.

Tot de volgende

Nic xxx

Manisch met mannen

Goede voornemens voor tweeduizend tweeëntwintig, dag acht! Of zoals ik het liever noem… Fuck deze shit!

Qualitatief daten lijkt ingewikkelder te zijn dan ik bedacht had. Je verwacht het niet hè! De meest voor de hand liggende beslissing is dan om net als iedere andere zelfbenoemde ontdekkingsreiziger in de jungle van online daten, de eerste stappen te nemen om het pad te verlaten en me te begeven op het gevaarlijke terrein van YouTube.

Na slechts twee stappen, lees clicks bevind ik me in een moeras van dating coaches, liefdes Goeroe’s en relatie therapeuten. De “Chad’s, Tad’s en Brad’s” van YouTube, te herkennen aan hun beige kabeltrui, of V-hals shirt, het typische zij scheiding kapsel en de pauze die ze laten na elke “diepzinnige tip”. Heb je nog steeds geen idee wie de “Chad’s, “Tad’s” en “Brad’s” zijn?

Misschien helpt een foto…

Beetje duidelijk nu?

Ik zink steeds dieper in de blubber die “hoe zorg ik ervoor dat hij me leuk vindt” en ” welke drie fouten vrouwen maken” heet. Het is als een auto ongeluk, heel naar, maar je kan niet stoppen met kijken. En terwijl ik bijna kopje onder ga in de gal, die op internet geplaatst is door mannen die eruit zien alsof ze na het hardnekkig wrijven over mijn rechter schaamlip alsof ze een vlek uit het tapijt aan’t schrobben zijn durven te vragen of ik klaar gekomen ben…  Vraag ik me af, Wie kijkt deze troep?

Het antwoord op die vraag is… Ik!

Misschien ben jij, die dit nu leest, ook wel eens in een poging om de jungle van online dating te veroveren terecht gekomen in zo’n modder gat op YouTube. Entertainend is het in ieder geval. Educatief…? Discutabel!

Toch ben ik “Brad, “Chad” en “Tad” dankbaar voor een belangrijke les. Eerlijk is eerlijk, het duurde even voordat ik die door had. Misschien omdat ik eerst even moest bekomen van het feit dat die aardappels het gore lef hadden om video’s te maken om vrouwen te vertellen wat ze allemaal fout deden. Of het feit dat ze werkelijk dachten dat wij ook maar meer dan een halve dag in staat zijn die geweldige tips toe te passen. Misschien had ik hun les niet meteen door, omdat ik als een manisch hysterisch vrouwmens geen enkele video tegen kwam waarin die kwal van een kabeltrui tips gaf aan mannen…

Maar toen ik een tijdje aan de oever van het moeras zat bedacht ik, ik ben hier nu omdat ik er zelf naar toe ben gegaan. Dit soort YouTube kanalen zijn er, omdat we allemaal verdwaald zijn in dezelfde Jungle! Er is geen Waze app of Navigatie systeem die roept “keer om indien mogelijk” als je weer eens vol gas de verkeerde kant op lief hebt. En afkortingen in de vorm van trucjes en tips zijn als je een weg banen door het moeras in een jungle, met de gedachte dat aan het einde je bestemming is. Om er vervolgens achter te komen dat je twee afslagen gemist hebt of al drie uur lang de totaal verkeerde richting op aan’t verdwalen was.

Ik geloof dat het Albert Camus was die schreef ” je zult nooit gelukkig worden als je blijft zoeken wat geluk is” “Je zult nooit leven als je blijft zoeken naar de betekenis van leven”

Manisch Hysterisch als ik ben, trek ik zelfs de woorden van een beroemde Philosoof in twijfel. Ja ook omdat ik genoeg tips vandaag heb gehad van mannen, meneer Camus! Maar ook omdat ik denk dat het niet helemaal waar is.

Want stoppen met zoeken zou betekenen dat ik niks meer om over te schrijven heb, Albert! En toevallig word ik daar heel blij van!

En als ik de woorden “leven” en “geluk” in zijn philosofisch bak gal, in het woord liefde zou veranderen “ik zal nooit liefde voelen als ik blijf zoeken naar wat liefde is”. Dan kan ik beter mijn kapmes aan de muur hangen en maken dat ik de eerste beste afkorting vind uit deze jungle.

Beste Meneer Camus, ik weet dan misschien niet precies waar ik naar op zoek ben nog, maar ik ben er van overtuigd dat ik me er helemaal thuis voel zo gauw ik er per ongeluk via zeventien verkeerde afslagen en drieëntwintig omwegen kom! En ondertussen geniet ik van het uitzicht, de ervaringen en teken ik hartjes in de blubber op mijn voorruit!

Meneer Camus, u heeft wel een punt hoor, het leven is absurd! En dat is precies waar ik van hou!

Tot de volgende

Nic xxx

Lijstjes

Er zijn dagen dat ik denk de quintessence van het leven, of althans delen daar van ontdekt te hebben, en er zijn dagen dat ik de spelling van dat woord drie keer moet checken. Vandaag is zo’n laatste dag. Het is vijf over half vier en ik sta poedelnaakt voor de spiegel. Het mooie van de dagen na kerst en nieuwjaar is, dat ze tijdloos zijn. De dagen van de week bestaan niet en tijd al helemaal niet. Je kan dus gewoon om drie uur s’middags een existentiële crisis onder de douche hebben zonder dat dat raar is.

Ik weet niet of ik naar bed moet, een marathon moet lopen, een online shopping spree moet beginnen, grote schoonmaak moet houden of misschien iets van groente moet eten. Ik stuiter en ben lui tegelijk. Voor dat ik het nieuwe jaar inluidde maakte ik lijstjes met voornemens net zoals driekwart van Nederland doet. Meer als de helft van die lijstjes heb ik inmiddels al weer weggestreept want daar had ik dan toch die oudejaarsloterij voor moet winnen en dat is niet gelukt. Ik hou van lijstjes maken, het geeft me een soort vals gevoel van mijn leven op orde te hebben ofzo.

Ironisch genoeg is een van de belangrijkste punten op mijn lijstje, stoppen met lijstjes maken. Ik ben namelijk inmiddels tot de conclusie gekomen dat boodschappenlijstjes toch altijd op tafel blijven liggen en dat mijn eisenlijst wat betreft daten buitengewoon belachelijke proporties begon aan te nemen.

Afgelopen jaar stond daten in het teken van lang leven de lol en dat op een bijna paniekerige manier. Als het ook maar even niet grappig was, ietwat ingewikkeld of teveel moeite leek, was ik weg. Als Keizerin van de Coping Skills had ik daarmee de geweldige tactiek ontwikkeld om alleen maar te daten met mensen waar ik op voorhand al van wist dat het niet zo werken. Vijftien jaar jonger of vierhonderd kilometer verder. Hook ups was the way to go! En als hij dan verkeerd in zijn koffie roerde of Meme uitsprak als MieMie dan had ik een gegronde reden om af te haken. Oké, eerlijk is eerlijk, als je MieMie zegt dan gaan wij nooit kunnen samenleven. Dat is een beetje het zelfde als frietjes eten met een vork of eerst melk en dan pas chocopops in je kommetje doen. Psychopaten!

Anyhoe… Toen rond middernacht de vuurpijlen gierden besloot ik dat het dit jaar anders zou worden!

Ik zou stoppen met mezelf en de leden van mijn groep min of meer te dwingen zó gelukkig single te zijn. Ik walgde bijna van de uitspraken die leken op die van zelfgeobserdeerde liefdes Goeroe die predict wat ze zelf nauwelijks geloofd. Het zou maar eens afgelopen zijn met het linken van liefde aan het verliezen van vrijheid.

Maar net als met de meeste goede voornemens blijkt dit net zo moeilijk vol te houden zijn als dat voornemen om twee liter water per dag te drinken, minder doelloos op je telefoon te scrollen of te stoppen met roken.

Het eerste teken dat ik al faal in dit voornemen bliept mijn telefoon binnen terwijl ik dit typ namelijk. Een hook up van jaren geleden vervuilt mijn net gewiste, bijna maagdelijke inbox van 2022. Iemand die zo verkeerd in zijn koffie roert, heb ik niet eerder gekend. Maar als ik goed mijn best doe kan ik me de geur nog herinneren die hij achterliet tussen mijn lakens.

Als een nicotine verslaafde die een uur na stoppen toch weer naar die sigaret grijpt omdat hij dat makkertje zoekt als het leven even moeilijk doet, greep ik vannacht naar mijn telefoon. Want dat qualitatief daten klinkt allemaal leuk en aardig maar dan moet diegene waarvan je dan besloten hebt dat hij interessant genoeg is natuurlijk wel terug appen, godverdomme! Om te voorkomen dat ik als een afkickende nicotinejunk zou gaan snauwen en veranderen in een hysterisch vrouwmens, greep ik naar mijn makkertje… Tinder! En daar was hij, de slechtste date beslissing die ik maar kon nemen, en zoals een Ex-Roker zijn longen weer vult met giftige rook vulde mijn scherm zich met oppervlakkige berichten om vervolgens te walgen van de spreekwoordelijke stank van mijn slechte beslissingen.

Het voelt als kiezen tussen twee kwaden. Zoals kiezen tussen Crack en Heroïne. Oké oké ik overdrijf. Maar nu ik erover nadenk koos ik Tinder om te voorkomen dat ik mezelf neer zou zetten als hysterische drama queen. Want dat is natuurlijk helemaal niet aantrekkelijk. Wat is dat toch met steeds maar nadenken over hoe je over komt? Eigenlijk wilde ik liever vierenzestig alinea’s typen met spelfouten door emotie en met veel te veel woorden helemaal niks zeggen! Of op zijn minst… NEGEER MIJ NIET. Bijna had ik zelfs een passief agressieve quote gedeeld van een verbitterde feministe met twee pakjes shag onder iedere arm, die al jaren heen PIEMOL meer gezien heeft.

Nu Naakt en zonder tijdsbesef denk ik dat passief agressief wellicht onterecht een slecht imago gekregen heeft… Ik bedoel in sommige gevallen is het misschien beter een foute quote te delen of contact te zoeken met verkeerde hook ups uit te lang geleden, dan agressief een baksteen met een briefje door zijn raam te mikken.

En stiekem hoop ik dat ik misschien toch nog niet helemaal begonnen was met mijn goede voornemens en dat ik vanaf vandaag gewoon begin met daten zonder lijstjes en Coping Skills, of misschien morgen.

En al weet ik nog steeds niet precies welke dag het vandaag is, één ding weet ik zeker!

Alleen is zo slecht nog niet maar met z’n tweeën is het vast nog leuker!

Gelukkig nieuwjaar

Nic xxx

Hoi ik ben ziek

Het is elf minuten over een. Ik heb vandaag de ruiten, van dat rooie barrel die altijd net de dicht bij mijn oprit staat, in real time zien bevriezen. Net als de deksel van mijn grijze afvalcontainer die al vanaf zondagavond aan de overkant van mijn straat staat. Vergeten op maandag, en nu op woensdag om een uur in de nacht staat hij er nog.

Een slechte dag. Die heb ik vaker en de stemming die daar bij hoort lijkt inmiddels een deel van mijn persoonlijkheid te worden. En ik haat het!!!!

Als beheerder van een datinggroep op Facebook ben ik streng als mensen zich presenteren met als rode draad in hun voorsteltopics de zelf gediagnosticeerde GGZ bullshit. Het schreeuwt “houd rekening met mij”, “zorg voor mij” en “ik ben eigenlijk gewoon een onuitstaanbaar iemand maar ik verstop me achter mijn ziekte”

Meerdere malen vertel ik mijn leden dat ze meer zijn als hun diagnose, dat hun ziekte niet hun persoonlijkheid is. Geef mensen verdomme eens de kans om te zien hoe leuk je bent voordat je in capslock symptomen op ze afvuurt. Als er weer een nieuw lid in zijn of haar eerste twee zinnen het woord Autisme, Migraine, ADHD of Reuma laat vallen krijg ik spontaan zin om iemand door het scherm te wurgen.

Nu ik in real time afvalcontainers zie dichtvriezen omdat mijn lijf het niet doet, denk ik dat ze misschien gelijk hebben…

Daten is een afweging maken… Karaktertrekken, fysieke kenmerken, financiële en emotionele ladingen worden op een weegschaal gelegd om af te wegen hoeveel het het leven van de ander negatief zal beïnvloeden.

Jij hebt kinderen? Dan kun je niet zomaar mee die wereldreis maken. Je hele leven al op dieet? Maar ik ga echt graag uiteten. En zo verder.

Niet meer dan eens verzwijg ik mijn bindweefsel ziekte op datingsites. NIET RELEVANT, maak ik me zelf wijs. Ik ben hartstikke leuk, vertel ik wel zo gauw zo daar achter zijn gekomen.

De waarheid is dat mijn lievelings liedjes en mijn favoriete kleur, het feit dat ik snachts op sta om naar de maan te zwaaien, of dat ik Nutella eet met een lepel rechtstreeks uit de pot, niks wegen. Niemand legt op de weegschaal dat ik blij word van tulpen, hoe goed ik ben in vals zingen in de auto, dat ik de namen weet van al de 124 kamerplanten in mijn huis.

Maar als mijn braces per ongeluk zichtbaar zijn op een foto of erger nog… Mijn stok of rolstoel. Dan vraagt dit een diepgaand onderzoek. Er wordt zelfs gegoogled en er worden vragen gesteld over hoe het is en wat precies. “Oprechte interesse” noemt men dat.

Waarom wordt er niet gegoogled naar mijn lievelingskleur? Waarom geen interview waarom groen de beste kleur ter wereld is?

Hoi ik ben Ehlers Danlos Syndrome en ik heb Nicole!

Worstelen in stilte

Meestal schrijf ik over mijn sociaal leven, over piemels, geschoren kutten en mislukte dates. Ik heb niks om over te schrijven nu. Ik sluip geen vreemd bed uit en stuur geen hartjes, ik naai me niet onder relaties uit en cancel geen dates.

Prinses met bindingsangst, zo noemde ik mijn blog. Ik houd van woordspelingen al zullen velen lezers deze niet direct begrijpen. Ja mij breekt het zweet uit bij de gedachte dat er elke dag een man naast me op de bank zit, want ooooh deze is leuk, maar nu moet je echt oprotten want ademt gewoon te raar. Die ander roerde gewoon helemaal verkeerd in zijn koffie, dat kon nooit iets worden natuurlijk. Jeetje man hoe lang heb je nodig om terug te sturen, doeiiiii. Uh hallo zoek een leven ja, ik heb echt geen zin om de hele dag met jou berichten te sturen. Bindingsangst??? Neuh joh, valt reuze mee.

Op het moment heeft mijn schouder echter de ambitie om bewust alleenstaand uh ik bedoel alleen hangend te zijn. Elke keer als ik nies, kruipt mijn rib weg als een slet uit het bed van haar zoveelste slachtoffer. Elke aanraking doet zeer, het zweet breekt tussen de rillingen door uit. Bindingsangst? Zo zou je het kunnen noemen. Artsen noemen het Ehlers Danlos Syndrome, of EDS als je helemaal hip wilt doen.

Een aantal symptomen van EDS op een rijtje:

🦓 luxaties en sub luxaties van gewrichten. (Je wilt niet weten wat er allemaal uit de kom kan)

🦓 trage wond genezing en snel blauwe plekken

🦓 vermoeidheid

🦓 heftige allergische reacties door een mestcel activatie stoornis. (Jeeeej vandaag ben ik allergisch voor mezelf)

🦓 pijn!

🦓 moeite met in slaap komen, of doorslapen

🦓 niet in staat zijn om lichaamstemperatuur, bloeddruk, hartslag enz te regelen door een aandoening aan het centrale zenuwstelsel genaamd Dysautonomie (Google het, want ik ben moe)

🦓 woest aantrekkelijk zijn.

🦓 geweldig gevoel voor humor

Zoals je aan het lijstje kan zien begin ik mezelf met mijn eigen aandoening te vervelen dus zal ik jullie er ook niet verder mee lastig vallen, maar de lijst is lang dus.

Net als bij veel andere mensen met EDS heeft het ook bij mij jaren geduurd voordat ik de juiste diagnose kreeg. Ik had altijd iets, maar wat wist niemand precies. Als doktoren niet kunnen vinden wat je hebt dan is de meest logische verklaring dat het tussen je oren zit natuurlijk.

Zelfs ik was er na een tijdje van overtuigd dat mijn heup borderline had en dat die vingers wat alle kanten op kunnen buigen gewoon een ADHD tikje was. Ik ging nog zelden naar een dokter, bang om weer te horen dat er niks was of om weer een reeks van nutteloze onderzoeken en therapieën te krijgen die alles uiteindelijk alleen maar erger maakten.

Nu weet ik inmiddels al een tijdje wat ik heb. Ehlers Danlos Syndrome dus. Joehoeee we hebben een naam! Maar ik ga geen slingers ophangen om dit te vieren hoor, want dan gaat mijn arm weer uit de kom. En echt een reden voor een feestje is zo’n diagnose nou ook weer niet. Er is namelijk geen behandeling of medicijn voor mijn aandoening. Ik ben nu wel wat versieringen aan mijn lijf rijker al. Zilveren ringen en braces moeten er voor zorgen dat ik niet continu uit elkaar valt. Stutten dat bouwval met slecht cement dus.

Ik ben slecht in ziek zijn. Ik heb moeite met zelf te plaatsen in de rol “Patiënt”. Ik weet niet of dat komt doordat ik jaren lang niet serieus genomen ben of dat dat gewoon een karakter trekje is.

Maar meer dan eens betrap ik mezelf erop dat ik de opmerking: “je ziet er helemaal niet ziek uit” of “je draagt het goed” als een compliment op vat. Een prestatie! Geef me godverdomme mijn trofee!!!

Hoewel de meeste mensen mij zullen beschrijven als extrovert en open, kies ik heel bewust wat ik van mezelf laat zien. EDS is niet aantrekkelijk heb ik besloten, behalve dan die eerste keer in bed met een nieuwe vlam als je zonder moeite je benen in je nek gooit natuurlijk.

Ik kan niet teren op medelijden, respect en begrip. Begrip duurt overigens ook niet eeuwig. De eerste twee keer dat je een afspraak afzegt omdat je te ziek bent is nog in te komen, maar net als dat je met slecht cement niet kan bouwen kun je op mij nooit rekenen. Ik ben de meest onbetrouwbare persoon in mijn leven. Vandaag zeg ik Ja maar morgen gilt mijn lijf nee! Ik neig door te lopen terwijl ik 2 pijnschalen geleden al in had moeten storten. Hoe nobel van me, niet? Ik snauw en kat op iedereen om me heen, vergeet door brainfogs verjaardagen, afspraken of ik heb gewoon geen ruimte in mijn hoofd voor jouw (in mijn ogen) onnozel gezwam. Ik wil honderdduizend dingen tegelijk en het liefst gisteren of op z’n minst allemaal vandaag want hoe leg je iemand uit die denkt dat je ongeduldig bent en impulsief dat je geen tijd hebt. Echt geen tijd! Vandaag doet mijn lijf het, snapt dat nou, morgen misschien niet.

Ik word boos als mensen me niet begrijpen maar doe er niks aan ze te leren wat EDS is. Er staat nergens in mijn symptomen lijstje dat ik een lopend schoolbord ben.

Op slechte dagen verdwijn ik, ghost ik mensen en als een klopgeest verschijn ik na een aantal dagen weer met een dom grapje en scherpe tong. Eerlijk is eerlijk, dat is makkelijker dan vragen om hulp op zo’n dag. Want niks is toch goed. En ik ben er aan gewend. Het is ongemakkelijk en pijnlijk voor mensen toe te kijken hoe iemand pijn heeft, niks kunnen doen, afgesnauwd worden en hulpeloos zijn.

Zo keur ik het voor mezelf goed. Ik belast mensen niet met mijn ziek zijn. Maar er zit geen eer in worstelen in stilte.

Vandaag voor het eerst schreeuw ik op een slechte dag dit stukje. Waarschijnlijk zo onsamenhangend als de gewrichten van mijn lichaam, maar lekker belangrijk.

Ik draag het goed hè, maar als je een manier weet om het even van me over te pakken zodat ik even op adem kan komen, dan graag! Ik zie er niet ziek uit hè, godzijdank! Stel je voor ik was ook nog lelijk!

Ik weet verder niet zo goed wat nou eigenlijk de clue van mijn blog is. Moet die er altijd zijn? Misschien moet ik afsluiten met een wijsheid..

Vergeet niet af en toe te checken hoe het met je sterke vrienden gaat, al is het maar zodat ze erover kunnen liegen.

Tot de volgende

Nic xxx

Ik in capslock

“Superman komt uit de telefooncel als Biseksueel.” Ik grijns dom naar het bericht en maak een korte voorstelling van de reacties onder de post. Mijn voorspelling komt uit maar gelijk hebben voelt toch niet zo lekker. Tussen foto’s van kittens en memes schreeuwen mensen hun mening in capslock. Alles is kut in elk geval daar is iedereen het mee eens. Maar dat geeft niemand toe.

Giel, je weet wel die van de radio, verkoopt kant en klare ayahuaska in een flesje. Hij ziet er gelukkig uit op de foto. Maar nog voordat ik kan denken: “wat fijn voor hem” word ik gebombardeerd met meningen. Misschien kun je beter voor je houden, waar je gelukkig van word Giel.

Ik post een passief agressief berichtje op mijn eigen pagina, uiteraard verkleed als grapje. Want dat is wat ik doe. En slurp aan mijn koffie.

Als ik mijn Panda achteruit van de oprit laat rollen springt er een oranje fluoriserende man, net op tijd aan de kant. Oops, even focus nu Nicole. Hij lacht maar is zichtbaar verbaasd als ik terug lach naar hem. Misschien beeld ik het me ook gewoon in. Want ik ben vandaag in een nogal melodramatisch bui waarin ik besloten heb dat iedereen zo blind is dat ze goeie bedoelingen nog niet meer zien al zijn ze lichtgevend knal oranje!

Het is druk in Appie en uiteraard kies ik weer het karretje waar zo’n bekerhouder op zit in plaats van dat ding waar je je zelfscanner in stopt. Het ding rammelt wat door de bekerhouder als ik me probeer te herinneren wat op het boodschappenlijstje staat dat dus thuis op tafel ligt.

Een mevrouw in een dure jas schraapt haar keel geïrriteerd naar me omdat ik met mijn kar haar biologische courgettepasta blokkeer. Ik heb de vriendelijkheid vandaag niet in me om naar haar te lachen en met te excuseren. Dus ik draai mijn kar weg terwijl ik even tegen die van haar stoot. De flessen rode wijn in haar kar rinkelen. In gedachte zie ik haar mening over mij in capslock boven haar hoofd verschijnen.

In de volgende rij staat een man met een Afrikaans uiterlijk midden in het pad. Hij draagt een mandje en kijkt me te lang aan. Zijn mondhoeken krullen omhoog zodat hij een en al lach is. Hij buldert en knort en zijn lichaam vouwt dubbel. Met een hand houdt hij mijn karretje vast alsof hij anders van de aarde zou vallen van het lachen. Met zijn andere hand graait hij een zak boerenkool en een zakje Venco dubbelzoute drop uit zijn mandje en houdt dit naast zijn hoofd terwijl hij probeert te stoppen met lachen.

Zijn ogen tranen inmiddels en hij zucht de laatste lach uit zijn lijf als hij mijn net gezette synthetische dreads vastpakt en nogmaals die zak boerenkool naast zijn hoofd houdt.

Ik kan niet anders dan lachen nu. Hij knipoogt naar me. “Looks good miss”,

“laat het smaken, meneer”

Met een grijns in capslock verlaat ik de winkel. We doen tenslotte allemaal maar wat en denken dat dat goed is.

Tot de volgende

Xxx Nic

Hush

When my inner whore speaks of love:

I put my fingers on my lips
Don’t speak of love with trembling hips
When desire spills from lurking eyes
And turns lust in to the sweetest lies
Hush

Grab my throat fulfill my needs
Don’t speak of love between the sheets
When bodies squirm of longing for
And I can’t hold it any more
Hush

I bite my tongue and clench my teeth
Don’t speak of love if juices leak
Hush
When nipples get hard and my clit starts to knock
I lick my lips and love
your cock

~Nicole~

Ik heb mijn handen vol

• 

Er plingen aannames en verwijten op mijn scherm. Even voel ik me beledigd. Net op tijd kan ik de drang weerstaan om met harde sneren uit te halen. Ik wis 2 alinea’s vol met “hoe durf jij en ja maar’s”. Want kan ik het hem kwalijk nemen?

Of het moment dat hij kiest om te vragen voor mijn schouder, het juiste is, is discutabel. Of dat juiste moment er überhaupt is, wellicht nog meer…

“ik weet al langer dan vandaag dat ik geen enkel probleem in jouw leven moet introduceren”

Het echoot even door, om uit te doven als de lucky in de asbak die ik vergat. Iets langer dan een half jaar geleden zou ik volledig van mijn padje gebracht zijn door zo’n bericht. Maar nu… Nu steek ik een nieuwe sigaret op en blaas de rook uit het raam naar buiten.

Het bericht is een beschrijving van een persoon die ik niet herken als ik in de spiegel kijk. Maar ik begrijp de aanname wellicht wel. Gezien het feit dat mijn berichten aan hem, de Sahara zouden kunnen laten bevriezen, bij wijze van.

Misschien heeft hij gedeeltelijk gelijk. En heb ik op dit moment geen ruimte in mijn leven voor problemen van anderen. Waarschijnlijk omdat ik jaren lang het geluk van een ander als mijn taak gezien heb.
Ik heb van dichtbij gezien wat het met een mens doet als je beide handen vol hebt aan heb leven van een ander. Ik heb de eelt er nog van op mijn vingers.

Mijn bed is half leeg omdat ik de waarde van die plek zo goed ken.

Want ik weet dat ik een windscherm kan zijn voor de stormen van een ander, mijn zoenen pleisters zijn op andermans zeer. Ik weet hoe groot mijn handen zijn en hoeveel leed ze kunnen dragen. Maar ook dat grote handen vol kunnen raken en geluk weg kan glippen tussen je vingers.

Ik ken niet langer schaamte als ik met mijn neus in de zon zit terwijl een ander nat regent. Want in mijn buien draag ik ook mijn eigen paraplu. Stamp ik spetters in regenplassen en grijp ik me stevig vast in elke storm die komt.

Te vaak ben ik nat geregend terwijl ik de lekkages maakte in iemand anders zijn dak. Waaide mijn eigen geluk over de straten de wijk uit omdat ik me stevig vast hield aan het zijne.

Samen woeste zeeën trotseren!

Vroeger dacht ik dat dat liefde was. Want zonder lijden kan er geen liefde zijn. Nu weet ik dat ik niet eens aan boord was van al die schepen maar het anker was dat voorkwam dat het schip kapot sloeg tegen de rotsen en dus zelf contant kopje onder ging.

Is het fout om mijn handen vol te hebben met mijn eigen geluk?

Wellicht kan ik het iets genuanceerder overbrengen. Maar ik ben kapitein dit keer, een koffer vol geluk onderweg naar de zon. Ik heb geen tijd meer voor stormen van een ander en als jij mijn koffer niet af en toe van mij kan overnemen, of mee roeit naar het strand, zal ik jouw parasolletje ook niet zijn.

Het is mijn beurt nu

Tot de volgende

Xxx Nic